Wereldrecord!!!!

             Wereldrecord!!!

Het heeft 54 jaar geduurd maar eindelijk zal ik dan getuige zijn van een erkend wereldrecord. Erkend staat er niet voor niets expliciet bij. Iedereen heeft wel eens als eerste, nog voor de krantenjongen, over het tuinpad door de verse sneeuw gelopen. Dat is ook een wereldrecord maar het zal niet in het Guinnes Book of Records komen. In de zucht naar het unieke ben ik zelfs naar Brussel gereisd om dát nou eens mee te maken. Op de Ivo van Damme-Memorial van 1983 zouden alle topatleten een poging wagen. Het was een pre-olympisch jaar en de vedettes waren niet gek. Geen wereld-, nationaal- of persoonlijk record te bekennen. Die specifieke avond nodigde ook niet echt daarvoor uit, troostelozer weer heb ik zelden ( nee, geen record ) meegemaakt. Maar vandaag, 30 augustus 2012, is het zover. Het record dat ik ga bijwonen zal gevestigd worden in Baarn en ik ga erheen op de fiets.

Het is maar 4,3 kilometer ver en ben veel te vroeg dus ik kan een omweg maken. Via de Soestdijkerstraatweg verlaat ik Hilversum. Aan die straat ligt autobedrijf Kroymans, wereldberoemd Ferrari-dealer. Ondanks zijn faillissement van 3 jaar geleden - of juist daarom - lijken de getoonde auto’s vuurroder dan ooit. De straatnaam verraadt zijn bestemming: Soestdijk.
Nu de laatste twee bewoners zijn overleden is het paleis open voor publiek. Maar dat is echt meer iets voor heel oude mensen. Ik moet er niet aan denken me door al die olifanten-kitsch van Bernard te moeten worstelen.
In de enorme tuin voor het onmetelijke gebouw staat een standbeeld van een wuivende Juliana en haar prins. Bijna aandoenlijk die twee, schouder aan schouder. Buiten het protocol waren ze echter niet zo innig. Volgens de overlevering bewoonde de één de linker- en de ander de rechtervleugel van de residentie. Ze woonden dan wel onder één dak maar op zeer respectabele afstand van elkaar.

In Baarn ontkom je sowieso niet aan de Koninklijke Familie. Tussen het paleis en Baarn staat de Naald van Waterloo, ter ere van de latere koning Willem II. Tijdens de beroemde slag in 1815 sloeg hij de eerste aanval van Napoleon af.
Het stationnetje van Baarn heeft ondanks zijn dorpse afmeting een koninklijke wachtkamer.
In het park naast het station staat een standbeeld van koningin Emma. Ze is afgebeeld als wandelende dame met haar eeuwige parasolletje in de hand.
Parken en villawijken wisselen elkaar af, het is geen straf om hier door de bebouwde kom te fietsen. Op de Brink in het centrum staat een muziektent om het plaatje compleet te maken. Ondanks de aanwezigheid van alle bekende winkelketens ( AH, Kruidvat, Blokker etc, etc.) heeft de winkelstraat een ouderwets dorpse uitstraling. Bij Gall&Gall ga ik binnen voor een koel blikje Cola-light. Juist daar gaat mijn mobiel af. Ik heb een ietwat theatrale ringtone om er zeker van te zijn dat als mijn telefoon gaat ik zéker weet dat het de mijne is. ‘Dat was het Toccata van Bach’, spreekt een grijze heer tot mij als ik klaar ben met mijn gesprek. ‘En fuga in D kleine terts’, vult zijn iets minder grijze echtgenote aan. Ik ben hier in klassiek minnend gezelschap. Nu niet verder gedraald; op naar het wereldrecord.

Met ferme pedaalslagen snel ik over de bospaden door het donkere woud. Vandaag, een bewolkte dag eind augustus, gaat het record ‘langste stoet van rouwauto’s’ gebroken worden. Onderweg zag ik door het lover al vele zwarte limousines passeren. Bij Theehuis ‘t Hooge Erf en zijn onbegrensde parkeerplaats wordt verzameld. Statige automobielen met daarin stemmig geklede heren en dames in mantelpakjes draaien het bospad op. Het oude record staat op 51 auto’s en ik zie er nu al zeker meer dan dat. Ze zijn ook helemaal opgetuigd alsof ze onderweg naar een teraardebestelling zijn. Er wordt me verzekerd dat de lijken ontbreken.
Nou heb ik een groot ‘begraafplaatsgevoel’, ik ervaar het bezoek aan een kerkhof als louterend. En dol op auto’s ben ik ook al. Maar nu ik hier sta vind ik deze samenkomst op het randje van het betamelijke.
Niet aan denken Thomas, geniet nou maar van de auto’s. En er zijn prachtige exemplaren. Ceremoniële Rolls-Royces, een roze Cadillac, zwarte Mercedessen, witte Chevrolets, de Volvo waar Coen Moulijn in lag, een Kever met rouwaanhanger, busjes waar de hele familie in mee kan rijden en zelfs een heuse vrachtwagen. De trotse eigenaar vroeg ik naar zijn klanten. ‘Nou, wat denk je zelf, truckers natuurlijk’, zegt hij bars. Ik mag in de laadruimte van de Scania kijken en vind het maar leeg, die verloren kist in een ruimte bedoeld om een winkel te bevoorraden. Maar er is meer te zien, bijvoorbeeld een stel hobbyisten dat Franse rouwauto’s verzamelt. Een Traction-Avant met rouwboeket op het dak. En een waar juweeltje, een DS ‘transport de corps’ met op de hoeken van het dak rouwlampjes. Een suggestie van brandend wierook wordt gewekt door de flikkerende lampjes. Midden op het dak een fors ijzeren kruis. Met een beetje geluk zie je er ooit nog een als je met vakantie bent in Frankrijk.
Deze recordpoging is een initiatief van Nuvema, de Nederlandse Uitvaartverzekering Maatschappij, en dat is te zien ook. Op elke auto staan hun vlaggetjes, overal folders en boven het theehuis hangt een spandoek in de bomen met hun logo. Het geheel heeft veel weg van een beurs, oude collega;s begroeten elkaar schouderkloppend, de dames vragen elkaar naar het welzijn van de familie. Het is een verzameling ondernemers uit het midden- en kleinbedrijf  en dan zijn de gesprekken over de zaak nooit ver. Net zo min als de uitdrukkingen die ik hoor:

Ik zou hier nog niet dood gevonden willen worden
Hij laat zich niet kisten
Dooie boel hier, zeg
Hardlopers zijn doodlopers
Als sla je me dood, en echt waar,
De één zijn dood is een ander zijn brood

Bijna alle auto’s die gaan meedoen zijn binnen. Er komt nog een blinkende zilverkleurige Lincoln Icon het parkeerterrein opgedraaid. De uitvaartondernemer heeft dit nieuwste model zelf geïmporteerd uit the States. De ontzagwekkende grille ziet eruit als de muil van een nog onontdekt zeemonster. Jaloerse en bewonderende blikken kijken de slee na tot ‘ie stilstaat. Volgens de heren om mij heen heeft Hans Legters uit Winterswijk dat goed bekeken, de klanten zullen in de rij liggen.
De recordpoging neemt een aanvang, alle chauffeurs starten hun motoren. De officiële afgevaardigde van de Guinness World Records Corporate stelt zich op langs de weg. Hij heeft op zijn revers een rozet waaruit zijn autoriteit moet blijken en een tellertje in zijn hand. Als de 52e auto voorbijglijdt is het oude record verbroken. Een applaus klatert op alsof prinses Diana of onze Pim wederom ten grave worden gedragen. Uiteindelijk stopt de teller op 106, meer dan een verdubbeling.

Ik hou het voor gezien, het begint te regenen. Ik fiets naar de spoorlijn Amersfoort-Hilversum om parallel daaraan terug naar huis te fietsen. Ik hoop, beschermd door de bladeren van de bomen, dat de tocht meevalt. Dat doet ‘ie niet, alle hemelsluizen gaan open. Zou er iets of iemand geërgerd zijn door de aardse praal van daarnet? Kleddernat en onder de blubber realiseer ik me glimlachend dat ik eindelijk een wereldrecord heb aanschouwd. Dat nemen ze me niet meer af.
Thomas van der Steen