Cédric
en Girona
Zwart,
inktzwart is het bodemloze gat waarin ik val als de Tour ten einde
is. Echte sportliefhebbers hoef ik niets uit te leggen. Gedurende
drie weken geeft de Ronde ons leven een granieten structuur. De
freaks kijken stiekem al vanaf de start van de etappe welke malloten
in een groepje zijn ontsnapt. Soms rijden ze wel zo'n 5 uur lang, 7
minuten vooruit. Gary Lineker, de Britse voetballer, zei ooit:
'Voetballen is een sport waar 22 spelers 90 minuten lang een bal
najagen en aan het eind winnen de Duitsers'. In navolging van hem
kunnen we nu zeggen: Wielrennen is een sport waar 198 renners
proberen als eerste over een streep te fietsen maar alleen Mark
Cavendish doet het.
Afgelopen
maandag restte mij de laatste interessante Equipe met alle
klassementen, foto's van een opgeluchte Evans en de nieuwe Franse
helden Voeckler en Rolland. Ik heb vrede met Evans' overwinning, na
zijn wereldkampioenschap in 2009 is hij een winnaar geworden.
Qua
lezen ben ik deze vakantie low brow begonnen, met Heleen van Royen's
Zomerboek. Deze vrouw behoeft geen verdere introductie. You either
love her or you hate her. En ik ben dol op haar. Toen ik haar eerste
boek las moest ik hardop lachen en dat was lang ( om een boek ) niet
gebeurd. Bovendien heeft ze een destijds veelbelovend Nederlands
politicus ontmaskert als cokesnuivende, soit, en heroïnehoerloper en
dat laatste is onvergeeflijk. Dat die Oudkerk ooit nog onder zijn
steen heeft durven uitkruipen is mij een raadsel.
Dat
zomerboek is frivool, egocentrisch en zeer toegankelijk. Er staan
leesbare columns in maar ook kleurplaten en sudokupuzzels. Frank
Wisse is haar manager en die heeft ook Lieke van Lexmond en Henkjan
Smits in zijn stal, dat genre. Sinds het succes van 'Gooische
Vrouwen' bestaat er geen enkele gêne meer. Heleen vertelt over haar
succevolle leven, haar geslaagde keuze om in Portugal te gaan wonen
en de kosmopolitische vakanties die zij viert. Dat haar dochter
Olivia met heur tas praat en Jimmy noemt < Jimmy Choo is in die
kringen een musthave tassenmerk > is grappig maar uiteindelijk
uiterst triest.
Voor
het weer bestaat maar een kwalificatie: wisselvallig. Het ene moment
stralend, 10 minuten later bewolkt van horizon tot horizon. En voor
de lokatie valt er onevenredig veel regen. Perpignan telt jaarlijks
300 zonnendagen maar niet in 2011. De temperatuur is nog niet boven
de 30 graden geweest, dat is maar goed ook. Ik vind het zalig, beetje
zon, beetje regen, frisse wind en een wolk hier en daar. Maar mijn
reisgenoten Zz ( onze dochter ) en Tejay ( haar vriendje ) dachten zo
bruin te worden als Rihanna. Tejay heet eigenlijk Thomas, net als ik.
Om misverstanden te voorkomen werd dat Thomas junior en dat weer op
zijn Amerikaans Tejay. Aan de Tramontana, de wind, heb ik al eerder
aandacht besteed maar ik moet er nog iets over kwijt. Je kan 'm maar
beter in je armen sluiten als je beste vriend anders wordt hij je
grootste vijand. Demis Roussos had in de jaren '70 een wereldhit met
'My Friend, the Wind', daar denk ik dan maar aan. Gekscherend zeg ik
thuis wel eens hoe fijn het is om met je kop in de wind alle
muizenissen uit je getroubleerde brein te wissen. Mocht je nog
onverwerkt verleden, trauma's, frustraties, fobiën of zorgen in het
algemeen hebben: kom naar Collioure. Ga naast me staan op het hoogste
punt van de camping, neus richting zee en je geest is na een minuut
of tien gegarandeerd leeg.
Dit
alles in tegenstelling tot 'Zwaarmoedige Verhalen voor bij de
Centrale Verwarming' van Heere Heeresma. Door zijn overlijden een
paar weken terug, heb ik zijn bestverkochte boek maar 's gelezen.
Samenvattend in één woord: bedompt. Zó bedompt dat het weer leuk
wordt. Het heeft geregend, regent of gaat regenen, die sfeer. Het
zijn vijf korte verhalen en als je geen opgewekt gemoed hebt zou je
je na het lezen verhangen. Het boek kwam uit in 1973 maar ademt meer
de sfeer van de vijftiger jaren. In één verhaal komt het begrip
'koopavond' voor en ik beschouwde het als anachronisme. Zijn boek
'Han de Wit gaat in Ontwikkelingshulp' las ik als puber en vond 't
hilarisch. Ook in dat boek stapelt de ene na de andere tragedie zich
op. Mocht je ooit iets van de dwarse en eigenzinnige schrijver willen
lezen: Leest allen Han de Wit!
Bee
en ik gingen een dagje naar Girona in Spanje. Zz en Tejay zijn met
Haagse vrienden naar Aqualand. In Girona zijn we 5 jaar geleden ook
geweest. Nu konden we zonder kids, aanmerkelijk makkelijker om een
oude en stoffige stad te bezoeken. Het is maar een uur rijden van
onze camping over de Autopista. Girona, Gerona zo je wil, is bekend
door zijn stadswallen, kathedraal, vliegveld ( Ryannair vliegt vanaf
Eindhoven ) en omdat er 65! profwielrenners wonen. Vanuit de stad
hebben ze alle mogelijke parcoursen binnen handbereik.
We
zijn over de helft van de vakantie en Cédric, de hardwerkende,
sympathieke en goedlachse man van de kampwinkel, heeft eindelijk zijn
'Afrique-Senegal-shirt' in de was gegooid. En een nieuw, zeer
nauwsluitend, exemplaar ( TT Pau 1993 ) uit de kast getrokken. De
Vival, zo heet zijn shop, is open van 8 tot 8 en hij is er altijd.
Hij is 63 en ziet er voor die leeftijd nog top uit. Alleen dat
hoestje, onmiskenbaar een rokershoest, doet het ergste vermoeden.
Vanaf dag 1 heb ik ervoor gezorgd dat ik zelf mijn baguettes mag
pakken want hij hoest weliswaar op de rug van zijn hand maar toch.
Ik
pest de arme man altijd door zijn mantra op te zeggen. 'Un quatre
vingt en boulangerie, subtotale et en espèces. Hij begeleidt al zijn
handelingen met gesproken woord. Hij kan niet onzeker zijn want zijn
winkel loopt als een dolle. De hele camping koopt er 's ochtends
brood, beleg, drinken en de krant. Vandaag sloot ik aan in een rij
van vijfentwintig, dat verklaart meteen waarom ik zo goed op de
hoogte ben van zijn doen en laten. Corinne, zijn vrouw en ook straf
rookster, staat altijd te ouwehoeren ergens in de winkel. Met zo'n
excuus-aanvuldoos voor zich, babbelend met de bakker of een jaarlijks
terugkerende campinggast. Als het Cédric te dol wordt schreeuwt hij;
'Corinne, aide-moi!' Hun daaropvolgende conversatie ontgaat me door
mijn gebrek aan kennis van de Franse taal. Wat ik wel begrijp is dat
ze, met steken onder water en veel geknipoog, met verve een
schijnbaar gelukkig echtpaar neerzetten. Ik ga hem nog 8 dagen
meemaken en zal de stand van zijn T-shirts bijhouden.
Het
boek 'Dieren Eten' van Jonathan Safran Foer moet je beschouwen als
Allen Carr's 'Stoppen met roken'. De schrijver beoogt dat je na het
lezen stopt met vlees eten. Ik heb het uit en ik ga, tegen beter
weten in, wél door met vlees eten. Vegetariër worden lokt maar ik
ben te slap, te laf en te weinig principieel. Foer kende ik al van
zijn bestseller 'Extreem Luid en Ongelooflijk Dichtbij'. Dat boek was
de eerste roman met 9/11 prominent aanwezig en werd de hemel
ingeprezen.
In
'Dieren Eten' krijg je een overvloed van onsmakelijke feiten over je
heen gekieperd waar de honden geen brood van lusten. Vanwege zijn
joodse afkomst zat ik eerlijk gezegd te wachten op de vergelijking
met de Holocaust maar hij houdt het bij oorlog. Wij, de vleesetende
mensheid, zijn in oorlog met de dieren die wij eten. Ik laat 't
erbij, iedereen weet dat de bio-industrie niet deugt. Maar dat 98%
van ons vlees uit die fabrieken komt, wist ik niet. Netzomin als het
onvoorstelbare feit dat voor de opbrengst van 1 kilo garnalen, 52
kilo andere zeebewoners sterven.
Na
de dag des oordeels, als wij allen branden in de hel, brand ik harder
en langer dan anderen. Ik kan mij niet beroepen op het 'ich habe es
nicht gewusst'-excuus. Maar het kan altijd erger. De Kentucky Fried
Chicken klanten krijgen het nog veel en veel heter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten