Girona y supermercado
Bee en ik zijn een dagje naar Girona in Spanje geweest. Zz en Tejay zijn met nun Haagse vrienden naar Aqualand, zo'n zwemparadijs. Vijf jaar geleden hebben we die stad al bezocht. Nu, zonder kids, kunnen we ons wat vrijer bewegen in de oude en stoffige stad. Als je via de autopista AP7 erheen rijdt ben je er binnen het uur vanaf onze camping.Girona ( Gerona volgens de Castilliaanse franquistische spelling ) staat bekend om zijn stadswallen, kathedraal, vliegveld en het feit dat er 65 ! profwielrenners wonen. Vanuit hier hebben ze elk denkelijk trainingsparcours binnen fietsbereik.
Over de wallen is een historische, archeologische wandeling uitgezet. De muren zijn gerestaureerd en door de cipressen, bougainville en daardoor geworpen schaduw is het net of je door een eindeloos park loopt. Ondanks de schoonheid is het er adembenemend rustig. Aan het eind van de rondgang toren je hoog boven de stad uit met zijn typerende dakkleuren. Ondanks de aanwezigheid van zoveel monumenten in deze historische setting zou je Carcasonne-achtige taferelen verwachten. Niets van dat al. In alle eenzaamheid bezoeken we de Banys Arabs, het Moorse badhuis. Via de steile trappen dalen we af naar het door mij uitgezochte tapasrestaurant Zanpanzar. Gesloten, dichtgetimmerd en verlaten. Uitmuntende kritieken op Tripadvisor, je ziet wat ervan komt: dicht.
Even verderop ligt het terras van een tent met een 'menú del dia'. Vooraf had Bee een soort baksteen althans zo zag 't eruit. Een zalig gerecht van aubergine en kaas uit de oven. Ik nam escalivada, nooit van gehoord, maar nu omnipresent. Op werkelijk elk Catalaanse menukaart komt het voor. Heel simpel, heel lekker en dat gaat vaak samen. Geroosterde aubergine, paprika en ui, dat is het. Kalfsentrecote voor Bee en ik kreeg een soort beenhammetje uit de oven met geroosterde worteltjes en een niet zo vette jus die met de 'pan' <brood> schoon op ging. Erbij een soort boontjes die ik nooit eerder had gezien, laat staan gegeten. Maar ook Bee kende de boonsoort niet. Postres: mousse au chocolat en fruit macedoine en koffie. Dat alles niet meer zo schofterig goedkoop als ooit maar nog altijd billijk.
Daarna naar de kathedraal die vooral groot is en bovenop een heuvel staat. Voor de hoofddeur een angstaanjagende steile trap naar beneden. Volgens een familielegende zou mijn vader er in 1962 met de auto af zijn gereden. Nou pa, ik ben er geweest maar het is niet gebeurd, sorry. Misschien een andere trap maar niet deze! Als de regisseur van de volgende Bond-film aan de voet van deze trappen zou staan voor een autostunt zou hij zeggen; 'laat maar, we gaan het niet doen'. Bij de kerk wel wat meer toeristen maar alleszins redelijk. Zou Girona te ver van de kust liggen om drommen toeristen te trekken?
In Spanje zijn, ondanks het verenigd Europa, nog veel dingen goedkoper dan elders. De 'usual suspects': tabak, brandstof en alcohol. Deze situatie zorgt altijd voor de ultieme lelijkheid in de grensplaats, in dit geval La Jonquera. Omdat hier ook de trucks voor de laatste keer hun tanks willen volgooien is het ook nog een keer vergeven van de hoeren. Nou zijn die niet allemaal lelijk maar wel heel veel. De supermercado's tot het plafond gevuld met drank en tabak. Cognac in 5 literflessen en Pastis bij de doos. Ik scoorde Foster's bier uit blik ( 0,5 liter ) voor 50 cent per blikje. Dan buiten op de parkeerplaats Fransen met tjokvolle karretjes teruglopend naar hun auto's. Net gekochte sigaret al brandend in de mondhoek. Ik weet het, ik kocht er ook net alcohol, heb vroeger gerookt maar de aanblik van dit alles maakt de wereld er niet mooier op.
Girona gelukkig wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten