Brief aan Ilse

Lieve Ilse,

Talent ontroert mij en het jouwe in het bijzonder. Bovendien zing je altijd zó zuiver dat ik zonder samengeknepen billen - uit angst voor de valse noot -  kan luisteren. Er zijn maar 3 Nederlandse zangeressen die dat kunnen:
- Hind ( van Idols, hoor ik nooit meer wat van )
- Maeve van der Steen  ( mijn zus, zij zet een onberispelijke Piaf neer )
- Jij

Die ontroering drijft me soms letterlijk tot tranen maar gelukkig niet altijd. Wél als je unplugged in een TV-programma zingt. Dus toen Eva Jinek, wapperend met haar draaiboek, verbaasd constateerde dat ze tranen in haar ogen had dacht ik; ‘Ja kind, wat had je dan gedacht?’ De drie onbewogen bankzitters ( Paul Jansen, Harry van Bommel en Jessica Durlacher ) verbaasden mij meer. https://www.youtube.com/watch?v=J3MC5nP1ZiQ
Bij de nummers ‘I Love You’, ‘I Still Cry’ en vooral ‘When’ is het bingo. Het is niet alleen bij jou. Het overkomt me ook bij ‘We Used To’van Dolly Parton, de 1e auditie van Paul Potts en Kyteman’s ‘Sorry’.
En daarom ging ik naar jouw Gelredome-concert.

Even tussen ons Ilse. De mensen die mij kennen zijn altijd verbaasd - vaak met een opgetrokken wenkbrauw - als ik vertel van mijn liefde voor jouw muziek. Té mainstream, commercieel, Nederlands, poppy, namaak, wat niet? Zal wel allemaal, ik hoor juist heel andere kwalificaties, just my luck.

Onderweg naar Arnhem op de snelweg al grote borden met  P’s en jouw naam erop. Je mag dan niet big in Japan zijn, maar wel in Nederland. Als ik bij het stadion aankom loop ik er eerst een rondje omheen. Zo kan ik je publiek goed observeren. Geen verrassingen: veel provincie, veel Vinex, mensen op hun keurigst gekleed voor dit avondje uit , opgewonden, onwennig, veel giechelende vriendinnen, stelletjes, kwartetten echtparen, een enkele vader met 2 of 3 dochters en/of vriendinnen, niemand boven de 60. Free Record Shop-verkopers met rugzakken vol met jouw nieuwe CD en mobiele pinautomaten, écht slim.

                                                               Het concert

De show stond in het teken van de lancering van die CD: Eye of the Hurricane. Je begon met ‘I Need for You’, een heel rustig, ingetogen nummer. Uit interviews de dag erna begreep ik dat je pertinent met dát nummer wilde beginnen. Een ode aan je moeder en hoe zij omgaat met het verlies van haar man, jouw vader. Het tweede nummer was ‘Hurricane’, de toenmalige hit. Nu kon jij, maar zeker de band en achtergrondzangeressen voluit gaan. En dat kunnen jullie, tot in elke hoek van het stadion stormde het. Alle nieuwe nummers kwamen tijdens dit optreden voorbij afgewisseld met je oude successen.
Zoals ‘Living on Love’, heerlijk rauw net als in 1998 toen je dit nummer opnam.
Je nieuwe plaat steunt op 3 nummers de pilaren, die allemaal te maken hebben met je vaders overlijden. Voor ‘Time Will Have to Wait’ houd je het onvermijdelijke papa-verhaal. Ik hield mijn hart vast maar je sloeg je er doorheen. Je hebt ‘t al zo vaak moeten vertellen ( werkelijk alle bladen heb je gehad, ik kan ‘t weten, ik verkoop ze ) en dan nog eens, heel kwetsbaar, voor een vol stadion. Je zei nog dat je bang was dat er mensen zouden zijn die dachten dat je je verdriet uitventte. Geloof me Ilse, dat is jouw idée-fixe, niemand twijfelt aan je oprechtheid. In ‘Time Will Have to Wait’ hoorde ik al snel het door jouw vader zo geliefde huulorgel, zijn benaming voor een steelguitar.

Na de zware woorden leek je bevrijd. Freewheelend reeg je de oude hits en de nieuwe nummers aan elkaar. Tijdens de song ‘Winter of Love’ werd het podium omgetoverd in een gigantische ijspegelgrot, een prachtig effect.
De Grande Finale was de klassieker ‘I’m Not So Tough’. De zaal ontplofte. Maar het podium ook. Wat een geweldige performance. De band was echt super. Ik twitterde iets in de trant van Ilse @Gelredome was tougher #i’m not so tough than tough rockbitch Anouk ever will be. Zalig uitgesmeerd, fabuleuze solo’s, echt een ontlading. En je twee trouwe achtergrondzangeressen swingden de pan uit, geweldig!
Daarna begon je toegift met ‘Have a little Faith’ van Hiatt. Laat maar, dat heb ik.
Uit angst voor drukte, gedoe, parkeerwachten en files verliet ik de Gelredome voortijdig maar uiterst blijmoedig.
Thomas van der Steen, fan forever.

ps een week later zat je bij DWDD. Hé, dat was vast geen toeval dat Rawie zijn ‘Sterfbed’ mocht declameren. Een camera nam jou ook hoopvol close. Ongetwijfeld een ideetje van de op effectbejag beluste Dieuwke Wynia. Maar je gaf geen krimp, ik was trots op je.