Oktober.....geef mij maar mei!

Oktober....geef mij maar mei!

De afgelopen maand was mij een gruwel. Tuurlijk, af en toe was er een mooie, zonnige herfstdag. Maar juist op die dagen bepaalde een onverbiddelijk rooster dat ik moest werken. Op mijn vrije dagen louter troosteloos nat en winderig weer. Ik fiets met veel genoegen maar hou het graag droog. Daarom een tochtje dat ik afgelopen mei maakte.

Vanaf huis via Naarden-Vesting naar Muiden en weer terug. Eigenlijk duik ik meteen vanaf de Gamma-vestiging, 700 meter van mijn huis, de natuur in en kom er haast niet meer uit. En die natuur is zo uitbundig eind mei, mijn hemel, enkel woekerend groen. Door het Corversbos langs ons moestuintje bij landgoed Bantam. Ik schrijf 'ons' maar ik eet er alleen maar van. De groene vingers behoren mijn vrouw Belinda toe. Over het bruggetje waar Pipo de Clown in zijn woonwagen met Mamaloe overheen reed. Als kind was ik maar wat trots als ik achterin de auto van mijn vader over dezelfde brug reed. Mamaloe, althans de actrice die haar speelde, woonde bij ons om de hoek in een flatje op de Berlagelaan.

Het Bantam-bos is mooi maar klein. Binnen 5 minuten ben je er doorheen. Maar als je de Franse Kampweg oversteekt kom je in een heel groot natuurgebied: het Naardermeer. Niet alleen groot maar ook het eerste beschermde natuurgebied van Nederland. De Melkmeent op, bij het eerste kruispunt rechtsaf, langs Bussum, de Naarden-Vesting in. Daar ga ik niks over zeggen, voordat je 't weet gaat 't over geschiedenis en dan houd ik niet meer op. Neem van me aan dat dit stadje een historisch monument is. Als je op de wallen het hoogste punt bereikt kun je afbuigen naar de ronkende A1. Dit fietspad gaat door een glooiend korenveld met op de dijk loslopende schapen. Zo'n korenveld dat als decor zou kunnen dienen voor een film over een door Napoleon gewonnen veldslag. Geheel ondenkbeeldig is dat niet, de Franse keizer was hier de baas tot 1814.

Onder de snelweg door is een fietstunnel naar Naarderbos. Hier fiets je dwars door de plaatselijke golfbaan. Links en rechts wordt gegolfd maar toch voornamelijk gewacht. Ik krijg de leeftijd om dat spelletje eens op te pakken maar ik doe het lekker niet. Iedereen die ermee begint stopt er niet meer mee, het zal dus wel leuk zijn. Voor mij blijft het toch iets voor gepensioneerde generaals. Naarderbos is een aangelegd recreatiegebied maar machtig mooi. Zwaluwnesten in de toppen van de bunkers op de fairway. En rechts het Gooimeer, over recreatie gesproken. Op deze zonnige meidag stikt het van de witte zeildriehoeken. Voor me doemt de Hollandsebrug op, waar de A6 naar Almere voert. Rechtdoor rijd je zo naar Muiderberg.

En dat dorp is een juweeltje. Als je over de straat langs het water rijdt, zie je mijn droomhuis liggen. Meteen na de midgetgolfbaan bovenop de berg. De locatie is onovertroffen. Het is net New England aan de Amerikaanse oostkust. Nou weet ik dat én Freek de Jonge én Richard Krajicek in Muiderberg wonen. Zou één van die twee dan op Nienhuis Ruijskade 1 wonen? Ik heb het geprobeerd uit te vogelen maar zonder succes. Jammer voor de bewoners, wie het dan ook zijn, dat het Muiderstrand aan de overkant zó dichtbij is. Op het strand staat paviljoen De Zeemeeuw. Mooi weer, veel mensen en derhalve de glazen witte wijn talrijk. Ik moet er niet aan denken, te vroeg, en ik moet nog terug. Als ik in dit dorp ben ga ik sowieso even over de Brink. Eigenlijk een klein parkje met veel loofbomen, oude huizen waaronder het Rechthuis. Eerst werd hier recht gesproken, later was het een station voor de Gooische Tram. Die tufte van Amsterdam naar Hilversum en werd, ondanks het verbloemende tuffen, de Gooische Moordenaar genoemd.

Verderop ligt:

Joodse begraafplaats Muiderberg

Er zijn talloze begraafplaatsen die groter zijn dan je vermoedt. Deze is een geval apart, er zijn hier 45.000 graven. Het is na de Joodse begraafplaats in Ouderkerk aan de Amstel de oudste in Nederland. In 1642 kochten de Hoogduitse Joden uit Amsterdam dit stuk grond. Toen ik hier voor de eerste keer kwam schrok ik enorm. Op en rond het Holocaust-monument waren ogenschijnlijk tientallen kiezelstenen gesmeten. Meteen dacht ik aan neo-nazistisch addergebroed dat had huisgehouden op deze gewijde plek. Toen wist ik nog niet van het Joodse gebruik om uit eerbied voor de overledenen een steentje achter te laten op het graf. Mocht je ooit in de buurt zijn, laat niet na deze 'akker vol verdriet' te bezoeken

Gij die in leven hier staat, gedenk Israëls kinderen, weggesleept naar de moordkampen in de jaren 5701-5705. Hun zetel zij onder de vleugelen van Gods majesteit.

Na de geestelijke schoonmaak – ik ervaar gravenbezoek nou eenmaal als louterend – snel naar Muiden en de Maxis. Daarvoor moet je over de Dijkweg, een fietspad met uitzicht over weilanden en het Muiderslot. Ja, het kan vandaag werkelijk niet op. Om het allemaal nóg sprookjesachtiger te maken....tientallen heel jonge konijnen vluchten wippend met hun witte achterwerken links en rechts weg voor mijn moordend voorwiel. In Muiden zie ik dat bij het befaamde restaurant Graaf Floris V jarigen en geslaagden gratis mogen eten. Geen van twee is op mij van toepassing dus doorkachelen.

Over de Maxisweg naar de Maxis, hoe verzin je het? Deze loopt parallel aan de A1, een hoop herrie en drukte. Gelukkig hou ik behalve van natuur ook van de ongebreidelde dynamiek van verkeer. Pas nadat de 'Muur' viel kon ik genieten van de Estse, Roemeense, Oekraïense en Wit-Russische vrachtwagens. Nooit zal ik zaterdag 10 november 1989 vergeten, één dag na de val. Ik reed op een snelweg ergens in Nederland ( waarschijnlijk westwaarts ) en haalde een Trabant in. Wát, een Trabant met kenteken uit Karl-Marx-Stadt!? Ja, een Trabant die meteen na de historische gebeurtenis samen met zijn bestuurder het vrije Westen opzocht. Ik toeterde, hij toeterde, allen toeterden omdat wij, kinderen van de Koude Oorlog, blij waren dat die strijd, weliswaar koud en relatief geweldloos, voorbij was.

De Maxis, een immens winkelcentrum met een zo mogelijk nog grotere parkeerplaats én een Burger King. Na zoveel inspanning gun ik mezelf een Whopper. Op het terras in de zon pauzeren aan een belendend tafeltje Lidl-medewerkers. Ik ga niet uitweiden over hun conversatie maar vuige roddels en valse achterklap voeren de boventoon. Ik benijd Gladys en Elroy van 'houdbaar' allerminst.

Gelaafd en verzadigd vervolg ik mijn rondje. Hier kan je over de nieuwe brug naar Strand Blijburg fietsen. Maar ik ga linksaf, langs het Amsterdam-Rijnkanaal, richting Weesp. Of het een kanaal is.....werkelijk kaars- en kaarsrecht.

Langs het kanaal kom je Weesp binnen waar het vesting-stadje op zijn lelijkst is. Een zeer groot industrieterrein waar werkelijk niks aan is. Omdat ik hier heg noch steg ken moet ik op mijn gevoel naar het centrum koersen. Maar daar is 't wél mooi, vooral de Ossenmarkt met zijn fort.

De tocht voert verder langs de wonderschone Vecht. Onmiddellijk buiten Weesp staan twee molens aan de oever: de Vriendschap en de Eendragt. Verder heel veel woonboten. De oude boerderijen en dijkhuizen zien er verzorgd uit. Iets dat hoe dan ook opvalt sinds ik langs 's herens wegen trek. Alle onroerend goed is betimmerd, gemetseld, gelakt, gevoegd, gebeitst, geschilderd en gedakdekt. Heel Nederland ziet er uit om door een ringetje te halen. Buitenlanders verbazen zich niet voor niets over ons aangeharkte land.

Evenwijdig met de Loodijk fiets ik over de Melkmeent. Een eindeloze polderweg maar vantevoren uitgekiend heb ik de wind mee. Links ligt het 'Laarzenpad', bewandeld door B. en mij. Met laarzen aan de voeten, volkomen terecht. Aan het eind ben ik weer bij Bantam en bijna thuis. Een mooi stuk fietsen, veel langs water en op de kop af 60 kilometer.

Waardering: 8,5/10 ( de vele kilometers langs de Vecht zijn onderbelicht, later meer.)

Thomas van der Steen