Bewust gelukkig ( 1 )

                Bewust gelukkig ( 1 )

Door een lichamelijk ongemak heb ik 2 maanden niet kunnen fietsen. Ik verafschuw gemekker over ongewenste intimiteiten - zoals mijn zwager dat fenomeen ooit typeerde -  maar een nekhernia trof mij in het hart. Of eigenlijk in mijn armen, al fietsend werd de pijn ondraaglijk. Revaliderend durf ik niet al te ver dus blijf ik in de omgeving van mijn habitat: Hilversum.
Vooral door stadse mensen wordt nogal eens laatdunkend gedaan over de mediastad maar wat een voorrecht om daar te mogen wonen. Ook al woon je midden in het centrum, de natuur is hoogstens 1500 meter ver. Via de radialen, zoals de in-/uitvalswegen in Hilversum worden genoemd, ben je in een mum aan de rand van het dorp. Tenminste, op de fiets, met de auto ben je aan de goden overgeleverd.

Vanaf huis fiets ik naar het zuiden de Hoorneboegse Heide op. Grofweg ga ik het Voetstappenpad niet lopen maar fietsen. Een 25 kilometer lange wandelroute rond Hilversum, pas geopend door de wethouder van dienst. Het is begin augustus dus de typische paarse gloed van de bloeiende heide is al zichtbaar. Een jong stel laat de hond uit....hoewel. Naarmate ik dichterbij kom ziet de hond er steeds meer uit als een big. Roze huid, ronde neus en krulstaart, onmiskenbaar een varkentje. Vol ongeloof kijk ik de het begeleidend stel aan. Ze knikken instemmend, ik zie het goed, het is hun big.
Met 35 km/uur dender ik van de hooggelegen hei het Maartendijksche Bosch in. De schelpenpaden nodigen nou eenmaal uit tot flink doortrappen en het karakteristieke geknerp onder de banden heb ik zó gemist.

Het fietspad door het bos voert naar 2 kleine bruggetjes en 1 grote.  De eerste gaat over de spoorlijn Hilversum-Utrecht. De zogenaamde “gotische bogen” waar de bovenleiding in hangt zijn wereldberoemd onder treingekken en benoemd tot Rijksmonument. Meteen daarna de tweede brug die de A27 overspant. Links nog die grote brug, een natuurbrug in aanbouw.
Vanaf nu volg ik het pad dat uitsluitend bedoeld is voor wandelaars, fietsen is hier verboden maar doe ‘t toch. Gelukkig is het stil, geen mens te bekennen. Wel een ree, snakkend naar water. Het Wasmeer lonkt maar een hek verspert het laven aan het sprankelende, heldere water. Bambi’s verontwaardigde blik raakt me, tenslotte staat hij oog in oog met zo’n verfoeide hekkenbouwer.
Het Voetstappenpad voert me nu door het bos van Lage Vuursche en langs de 18 greens van de ‘Hilversumsche Golf Club’, host van de KLM Open dit jaar.
Aan het eind van het pad ligt Groot Kievitsdal, een partycentrum waar bedrijven, clubs, families en bruidsparen hun vergaderingen, recepties of feesten houden. Toen een vriend van me het waagde om te trouwen heb ik hier op hun feest gedanst met mijn vrouw B. Hoe vaak dans je nog met je partner als je tegen de 50 loopt, zelden toch? Ok, de kansen om te dansen worden schaarser naarmate je ouder wordt maar als de gelegenheid zich voordoet.....doen!

Na het oversteken van de provinciale weg tussen Hilversum en Baarn een kaarsrecht bospad. Het pad vormt de grens van Utrecht en Noord-Holland en de oude grenspalen die ik voorbijflits staan er al vanaf 1791. Het pad eindigt bij Anna’s Hoeve waar vroeger stelletjes en gezinnen op zondag bescheiden recreëerden. De horeca is door herhaaldelijk mismanagment en rampspoed verdwenen. Ooit was er een kermis en pannenkoekrestaurant met groot terras. In de winter kon je hier als het gesneeuwd had van de hoogste berg in de omgeving sleeën. Verderop ligt weer hei, het stikt ervan rond Hilversum. Maar ook wasmeren en zandverstuivingen. Die watertjes hebben hun naam te danken aan het feit dat hier de schapen werden gewassen voordat ze werden geschoren. De hei is hier eindeloos, links, rechts, voor en achter, louter hei. Toen de Koude Oorlog nog volop woedde lag hier een militair oefenterrein. In 1983 werd daar de clip van Nena’s wereldhit ‘99 Luftballons’ opgenomen.

Ik ben nu zo dicht bij de Vingboonsstraat dat ik van de route afwijk en er doorheen fiets. In die straat heb ik vanaf mijn geboorte tot mijn 10e gewoond. Vier onvergetelijke herinneringen dringen zich op.
- De torenhoge, door bulldozers opgeworpen, sneeuwwallen tijdens de legendarische winter van 1963.
- Het katholieke gezin op nummer 14, vader, moeder en 12 ( zegge twaalf )  kinderen
- De tientallen oude fornuizen in een lange rij op de stoep. Waardeloos geworden door de overschakeling in Nederland naar aardgas na de vondst in Slochteren.
- Altijd maar spelen op straat. Wij voetbalden niet en misschien daarom speelden jongens en meisjes altijd samen. Tikkertje, knikkeren, verstoppertje en stoepranden, dat laatste zie ik trouwens nooit meer.
Ook herinner ik me een zwoele avond. Er was een kar, we duwden, trokken, sjorden, joelden, lachten en gilden van plezier. Ineens realiseerde ik me dat ik gelukkig was en ik hoopte dat dit gevoel eindeloos zou voortduren. Ik was niet ‘domweg’ maar bewust gelukkig in de Vingboonsstraat. Bewust gelukkig, een onhoudbare combinatie en krampachtig probeerde ik die gedachte te verbannen. Dat wist ik dan alvast als 8-jarige, geluk duurt hoogstens een oogwenk.
Vanaf de Berlagelaan, of zoals de buschauffeur destijds omriep ‘berlaazjelaan’,  ga ik terug naar huis. Veertien kilometer is meer dan genoeg, de blessure speelt op.
Thomas van der Steen