Souvenirs de vacances d'un Hollandais en France:
Die belachelijke nieuwe gewoonte van Nederlandse jongens om een onderbroek onder hun zwembroek te dragen. De verstikkende after-shavewalm die achterblijft als een groep 'echte Hollandse' jongens voorbijloopt. En dat ze de minste gelegenheid aangrijpen om hun torso te ontbloten.
Het oorverdovende geklapper van de reclameslierten achter de vliegtuigjes die langs de kust vliegen. Met een mededeling die verder niet aan mij besteed is. Dat de Swedish House Maffia vanavond optreedt of dat er een schuimparty in de Indigo is. Misschien dat ze dichterbij vliegen, het was me nooit zo opgevallen.
Dat ook in Frankrijk en Spanje aanmerkelijk minder wordt gerookt dan voorheen.
Dat Franse Iphone-bezitters er een ongelooflijk lullig beschermhoesje omheen doen. Als ze hun telefoon gebruiken bungelt dat hoesje ontzettend uncool onder hun kin.
Dat ik een boek van een Gouden Strop-winnaar heb gelezen, Charles den Tex < mooie naam, dat wel > en dat de noodzaak, het plot, de schrijfstijl, geloofwaardigheid en afloop mij totaal ontging.
Dat niemand meer naar me luistert. Ik word zelfs onderbroken - niet om in te gaan op iets wat ik aan het zeggen was. Nee, om over iets totaal irrelevant en triviaals te beginnen.
Dat ik door het boek van Bill Carter tot tranen werd geroerd. Het is een onbescheiden egodocument over zijn verblijf in Sarajevo toen die stad werd belegerd door de Serviërs. De Chetniks bestookten de stad 3 jaar lang vanaf de heuvels onophoudelijk met granaten en met kogels door sluipschutters. Door Bill's inzet kreeg hij Bono < ook al zo'n ijdeltuiterige narcist > zover dat er tijdens concerten van U2 interviews met Serajevoërs via de satelliet zichtbaar waren. Zo maakte destijds de MTV-generatie kennis met de apocalyptische situatie in Bosnië. Dat beïnvloedde de publieke opinie dus de politiek en uiteindelijk de oorlog. Bill Carter is een held, zonder enige twijfel, maar hij had zijn daden door een ander moeten laten opschrijven.
Dat de jeugd 'ziek' als krachtterm gebruikt. En dat Hagenezen inderdaad in elke zin het woord kanker zeggen. En de Haagse jeugd dus dienovereenkomstig kankerziek als verwensing bezigt.......dat is pas ziek!
Dat internet niet meer is weg te denken, ook op vakantie niet.
Spanje, 2006, nada.
In 2007, op Corsica, gingen Tim en ik naar de yachtingclub om op hun computer ( betaald) de uitslagen van de Tour te bekijken.
In Bayonne, 2008, had alleen de receptie van de camping een computer maar ik mocht er niet op. Smeergeld, bier of flirts, niets hielp.
Van de campingbaas in Panguitch, Utah, mocht ik in 2009 zijn computer gebruiken. Hij waarschuwde me vooraf dat ie wel traag was. Dat was een understatement, ik had beter een postduif kunnen sturen dan een email.
Vorig jaar in Italië waren er 2 computers op de camping. Je kon voor veel te veel geld een code kopen voor een kwartier internet. Maar er zaten altijd pubermeisjes op die stoeltjes giechelend te Hyven met hun lelijke puistige vriendjes in Nederland.
Dit jaar hadden we drie laptops bij ons, een Iphone, een Blackberry, een Nokia met internet en Wifi gratis op heel de camping.
Dat alle Nederlandse meisjes van die hele korte spijkerbroekjes dragen. En allemaal hun haar 'stijlen'. En een druppelzonnebril, ook wel pilotenbril genoemd, op hun neus planten. Meer hierover hieronder. Ze ontkennen altijd en eeuwig dat ze een mode volgen. Ze zijn een rondlopend stijlicoon maar ze dragen het echt niet omdat het in de mode is maar omdat ze het 'gewoon mooi' vinden.
Dat Mireille Guiliano's boek 'Waarom Franse vrouwen niet dik worden' uit 2004 achterhaald is. Er is veel veranderd in 7 jaar. Net als in de rest van het rijke Westen hebben de Fransen, en zeker de vrouwen, inmiddels ook allemaal veel te veel vet op hun botten.
Dat ik de accessoire zonnebril nooit heb begrepen. Om tegen de zon in te kijken heeft Onze Lieve Heer ons wimpers geschonken. Ik kan de ogen van zonnebrildragers niet zien. Ogen zijn de spiegels van de ziel. Daardoor komen ze mij op zijn minst over als angstige verbergers van die ziel. Of botweg onsympathiek, dat kan ook. Spiegelzonnebrildragers zijn 'hors categorie', zij begrijpen niets van intermenselijk contact. Maar als ik zo'n nitwit spreek kan ik wel zien of mijn haar goed zit.
De mensen die er met zo'n modieuze zonnebril met WIT montuur bijlopen gaan zich zó schamen over een paar jaar. 'Waarom lieten jullie mij er als een clown bijlopen?'
Dat wij 20 jaar geleden in Frankrijk boodschappen deden bij de hypermarché's Intermarché, Leclerc of Super U. Die merken zijn gemarginaliseerd en tegenwoordig hebben Casino en Carrefour bijna het duopolie. Auchan is een uitzondering. Die hyperwinkel kom je opeens tegen, als je 't niet verwacht.
Dat er meer Citroën DS'en <de befaamde snoek> in Hilversum voorkomen dan in heel Frankrijk. In de drie weken dat ik in la douce France was, zag ik er precies 1 ( zegge één ) terwijl ik vandaag op een kort fietsrondje door de mediastad er al 5 zag.
Dat er een 'Blues Brothers-hoedjes' hausse is dit jaar. Of zwart óf wit en ze zien eruit als zijn ze van plastic.
Dat ik Spaans geen mooie taal vind. Het ongenadige gerrrrrratel dringt als een cirkelzaag mijn oren binnen. De eerste keer dat het me opviel was toen ik met Bee in Londen Sotheby's bezocht. Een zeer beschaafd en zo te zien rijk gezin overlegde of papa ging bieden op het linker- of rechterschilderij. Hun gesprek leek op een snauwerige kibbelpartij. Deze zomer in het prachtige kustplaatsje Llança werd ik getroffen door twee roddelende kassameisjes. Llança ligt in Catalonië en het Catalaans is veel zachter dan het Spaans, neigend naar het Frans. Maar deze dames spraken onvervalst Castilliaans. Als twee vijandige mitrailleurnesten bestookten ze elkaar meedogenloos met onbarmhartige klanken.
Dat ik 22 dagen in de buitenlucht heb geleefd en geen één keer de maan heb gezien, curieus, is ie er nog wel?
Dat de tattoo-mode nog niet over zijn hoogtepunt is. Tattoo-mode is trouwens een contradictio in terminis. Mode verdwijnt, tatoeages niet.
Dat Fransen over het algemeen wellevender lijken dan ooit. Ik heb er maar een stuk of 5 à 6 doodgewenst. Een opzienbarend record.
Dat topless zonnen nog bestaat. Ik dacht dat het iets was van de 70- en 80er jaren maar nee, het bestaat nog of wéér. Voor mij hoeft het niet. Een vrouwenborst is mooi in een decolleté of liefdevol omklemd door je tedere vingers. Niet als een pannenkoek op een op haar rug liggende zonaanbidster. Het doel van het topless zonnen, een egaal gebronsd lichaam, is ook al niet aan mij besteed. Ik merkte dat begin jaren zeventig toen de erotische plaatjes van blote vrouwen uit de preutse VS mij meer prikkelden. Het contrast van hun witte erogene zones met de rest van lichaam vond ik meer tot de verbeelding sprekend. Bovendien wijzen ze de weg in een slechtverlichte slaapkamer als koplampen in een maanloze woestijnnacht.
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten