Amsterdamning ( 2 )
De bron van al die verblindende stralen ( waar ik vorige keer mee afsloot ) blijkt een grote aluminium ster te zijn. Het is het eerste kunstwerk van ArtZuid, de tweejaarlijkse beeldententoonstelling. Ik volg de sculptuurroute die me over de Minervalaan naar de Apollolaan voert. Het eerste stuk van die Minervalaan toont als een notabelenwijk in Nice, in ieder geval vandaag. Witte villa’s met gewassen kiezels op de met Audi’s, Porsches en Range Rovers bestrooide opritten. Het bladerdak van talrijke bomen filtert het zonlicht. Zelfs de belichting is mediterraan.
Nadat ik het kanaal ben overgestoken verbreedt de laan zich. Aan beide zijden verrijzen gebouwen met 4 woonlagen. In het midden van de straat ligt een riant plantsoen. De hier tentoongestelde beelden zijn dunne metalen staketsels of juist plompe, langwerpige blokken beton. Ze bekoren mij niet. Pas als ik aan de voet van het Hilton kom zie ik weer iets moois. Jaume Plensa heeft een enorm 3-D vrouwenhoofd gemaakt maar blijkt plat als ik erlangs fiets. Ook de grote Mickey Mouse-achtige creaties van KAWS maken indruk.
Ik dwaal verder over de brede laan en fiets het Olympiaplein op, nog nooit geweest. Ik stap af en draai 360 graden. De weelde en weidsheid is overrompelend. Op de brug naar het Amsterdams Lyceum staan ook beelden, veel ouder dan die van ArtZuid. Ze zijn van Hildo Krop en het enige wat me bijblijft is de dodelijke ernst die het gebeeldhouwde gezin uitstraalt. Zijn eigen gezin zou model hebben gestaan, mijn hemel, joligheid was troef bij de Kropjes.
Op mijn gemak peddel ik door de Pijp. Hier woonde ooit een studiegenoot, letterlijk 3 hoog achter. Ik bleef slapen want we zouden stappen. Ik verheugde me op een wilde nacht in hippe tenten waarbij ik, om margarita’s te bestellen, mij tussen Nina Hagen en Debby Harry zou moeten wurmen. Niets van dat alles, we gingen naar Bar Joost en Carla. Een biljart, ruziënde klaverjassers en de eeuwige, eenzame alcoholist op de hoek van de bar. Om alle treurnis nog wat te verdiepen klonk er uit de boxen een nieuwe volkszanger die kweelde over zijn eenzaamheid tijdens Kerst. Dertig jaar later zong Lange Frans over hem in ‘het Land van’ de volgende frase:
Ik kom uit het land waar André Hazes
over 100 jaar in elk café nog steeds de baas is
Nadat de laatste hiel van zijn jongste is gelicht vat een vriend het plan op om weer terug te verhuizen naar Amsterdam. Hij mist reuring en de nabijheid van podia en arena’s. Gelul natuurlijk, als ik vanuit Hilversum met de Intercity naar de Arctic Monkeys, Ajax of een uitvoering van Albinoni vertrek ben ik eerder bij de entree dan menig Mokumer.
Hij heeft zijn oog laten vallen op een huis in de Watergraafsmeer. Een keer rechts- en een keer linksaf van de Middenweg en ik ben op de Linnaeushof. Als ik door mijn wimpers kijk waan ik me in Brabant. De St. Lidwinaschool staat tegenover de Hofkerk, overgebleven katholieke bolwerken. Op het grasveld voor de kerk zegent een versteende Jezus mijn verdere reis.
Een paar straten verder ligt het beoogde huis. Tussen de vele bakfietsen staan picknicktafels. Vanavond zal hier vermoedelijk met Chardonnay geproost worden, 100 jaar geleden was dat nog jonge klare.
Langs Artis en over de grachten fiets ik naar de Dam.
Het is nog maar een klein stukje naar Centraal. Een zee van toeristen deint over het Damrak. Na een dagje door onze hoofdstad fietsen snap ik ze wel.
Big city,
Big city
Big, big city
You’re so pretty
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten