Hallo Bandoeng…...hier Radio Kootwijk

Terwijl de olympische vlam in Sotsji nog smeult en de profwielrenners in Zuid-Europa op de zon jagen, borrelt het kwik hier in de thermometers. Ik tref het, juist op een van mijn spaarzame vrije dagen is het onbewolkt en al vroeg aangenaam. Met de auto rijd ik naar Hoog Soeren op de Veluwe. Ik ga een rondje om Apeldoorn maken en mijn speciale aandacht gaat uit naar de Naald en Paleis Het Loo. Ik had nog nooit van de Naald gehoord totdat Karst Tates zo wreed toesloeg op Koninginnedag 2009. Nu staat het monument met de gebutste Suzuki in ons collectief geheugen gegrift.

Eerst dwaal ik door het gebied ten westen van Apeldoorn. Het ene na het andere bos rijgt zich aaneen. Het is begin maart en moet nog 11 uur worden dus als ik door de bossen fiets staat het kippenvel op mijn armen. Het voorjaar dringt zich dan wel op, de bomen zijn kaal en uit de grond stijgt nog winterkou. Ratelende spechten klinken op aan weerskanten van het bospad  Het gaat hier op en af, de glooiingen gelukkig genadig.

Aan de provinciale weg ligt pretpark Julianatoren. Van buiten ademt het een 50-er jaren sfeer. De toren is gebouwd in 1910 en was voor die tijd ongetwijfeld duizelingwekkend hoog. Nu maakt een gebouw van 28 meter geen indruk meer. Het park ontwaakt uit zijn winterslaap. Achter het hek staan diverse soorten dinosauriërs van kunststof. De Brontosaurus staat nog verscholen onder een beschermend winterzeil. Zijn omvang verraadt zijn identiteit.

De weg daalt en ik dender met grote snelheid op het kruispunt af waar de Naald staat. Het ziet er heel anders uit dan in 2009, toen was alles met dranghekken afgezet. Nu is het enorm druk - een doordeweekse dag - voor stoplichten wachtend verkeer en zich moeizaam in gang trekkende vrachtwagens. Ik zoek het herdenkingsmonument ter nagedachtenis van de slachtoffers maar kan het niet vinden. Ik geef het op nadat ik ‘t drie voorbijgangers heb gevraagd. Ze weten dat het er is maar waar……?

In het centrum van de stad gebruik ik de lunch tussen pauzerende scholieren en kantoorpersoneel. Niemand eet meer meegebrachte boterhammen. Broodjeszaken, terrassen, Turkse bakkers en snackbars draaien topomzetten. Iedereen koestert de warmte en zuigt de energie van de zon op.

Langs het kanaal wil ik naar Vaassen in het noorden fietsen. Daar is Cannenburgh, het kasteel van Maarten van Rossem. Niet de cynicus par excellence maar de Gelderse veldheer uit de Middeleeuwen. Er hangt nevel boven het eindeloze kanaal. Er verandert weinig aan het decor en het werktuigelijk malen van de trappers verveelt me. Voor mijn gevoel moet ik zo langzamerhand bij het kasteel zijn. Eindelijk bereik ik een brug over het kanaal. Een kruispunt en dus verkeersborden. Beekbergen? Ik weet zeker dat die plaats ten zuiden van Apeldoorn ligt. Het kaartje van het fietsknooppunten bevestigt dat, ik ben verkeerd gereden. De route die ik wilde rijden was 35 kilometer, als ik in een rechte lijn naar de auto fiets kom ik boven de 50. Ik weet niet of mijn ongeoefende spieren dat halen maar ik heb geen keus. Balend fiets ik westwaarts. Ook op deze route volop bossen maar de hellingen zijn niet alleen steiler maar vooral langer. Na een top is het fijn dalen maar dat is zo snel voorbij.

Met mijn tong bijna op mijn voorwiel bereik ik de grootste zandverstuiving van West-Europa: het Kootwijkerzand. Gelukkig is het windstil want zandkorrels tussen mijn tanden kan ik er niet bij hebben. Op deze weidse vlakte bevindt zich Radio Kootwijk, het voormalig zendstation. Het immense gebouw, in art-decostijl, ziet eruit als een kerk en heeft als bijnaam dan ook de Kathedraal. Deze plek is indertijd uitgekozen vanwege de storingsvrije omgeving, er is hier in de wijde omtrek niets dan hei en zand. De zender werd in gebruik genomen in 1923 en onderhield contact met Nederlands-Indië via de lange golf. In 2000 werd de zender ontmanteld, de technologische ontwikkelingen maakten het overbodig. De betonnen kolos bleef gelukkig staan, nutteloos maar imponerend.

De laatste helling die ik vandaag neem is die van het viaduct over de A1. Totaal uitgewoond bereik ik de auto. Voor Paleis Het Loo heb ik geen puf meer. Ik beloof mezelf meer training.….. en een GPS.

Thomas van der Steen