zondag 23 juni 2013

What's in a name?



Laila Ezzeroili schreef een artikel in de krant van zaterdag om uit te leggen waarom ze is gekapt met integreren. Het is volgens haar zinloos, de autochtonen blijven de kleur van je huid nou eenmaal zien. En dat is de kern van de mislukte multiculturele samenleving: juist de autochtonen willen niet integreren. 
Coca Cola Nederland voert momenteel een promotie met de zogenaamde 0,5 PET flesjes. Op de wikkel staat een voornaam. Onmiddellijk ging ik op zoek naar mijn eigen naam Thomas. Die had ik in een mum gevonden en speurde verder naar de namen van mijn naasten. Tijdens die vergeefse tocht naar de niet alledaagse namen van mijn vrouw en die van mijn kinderen viel me nóg iets op. Geen Mohammed, Aicha, Hakan of Ebru te bekennen. Ik bezocht de website van de firma om de lijst van namen te vinden en het hoe en waarom van de samenstelling. De 150 gedrukte namen zijn de populairste Nederlandse namen onder jongeren geboren tussen 1983 en 1999, volgens de gegevens van Meertens Instituut. Deze lijst, net als die van de kinderbijslaguitvoerder SVB, bevat nooit ogenschijnlijk veel voorkomende allochtone voornamen. De verklaring is eenvoudig, Mohammed kun je op eindeloos verschillende wijzen schrijven. Mohamed, Mohamet, Muhammad, Mohammad, enzovoort, enzovoort.
Ik vind 't een gemiste kans van een bedrijf dat als doel heeft zoveel mogelijk flesjes frisdrank te verkopen. Ze hadden toch Stijn en Merel kunnen inruilen voor Mo en Fatima?
Integratie moet van twee kanten komen.
Thomas van der Steen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten