Fiets onder stroom
Als ik mijn plannen voor de dag ontvouw aan de balie van rijwielverhuurbedrijf ‘t Zinkviooltje word ik met een brede armzwaai doorverwezen naar Sjeng. Ik ben in het uiterste zuiden van Nederland en wil een fietstocht maken door Limburg en de Voerstreek. Omdat de charme van klimmen mij vreemd is veroorloof ik me vandaag een fiets met elektrische hulpmotor. Sjeng blijkt chef E-bikes van het bedrijf te zijn. Als ik naar de witte vegen op zijn gezicht staar merkt hij op: ‘tja, factor 50, gevoelige huid en ik moet nog de hele zomer mee.’ Hij wijst me op de tot de nok gevulde accu’s in de fietstassen en de indicator die de aangeeft hoeveel prik er rest. Als ik me als een gemiddelde fietstoerist gedraag zal ik 50 kilometer lang hulp krijgen.
Langs de Geul fiets ik door haar dal. Het zandpad loopt op en het is net of ik een duwtje in mijn rug krijg. Ik moet even wennen aan het feit dat ik sneller stijg dan verwacht. Ik verlaat de rivier en Nederland. Heuvels en dalen glooien onophoudelijk in de Voerstreek. Op elk kruispunt in deze katholieke streek lijdt Jezus aan een houten kruis. Ik ben er dol op en moet me beheersen niet telkens af te stappen voor een foto. Die obsessie deel ik met Madonna trouwens. December vorig jaar was ik bij haar concert en crucifixen waren nooit ver. Naar het schijnt heeft het iets met onze katholieke moeders te maken.
Mijn eerste pauze houd ik bij Henri-Chapelle American Cemetery and Memorial. De sandwich au beurre, jambon et cornichons smaakt delicieus. Hiervandaan is het uitzicht op 8000 oogverblindende witte kruisen - weer kruisen - op 20 hectare gemaaid gras overweldigend. Net als bij ons in Margraten liggen de Amerikaanse G.I.’s hier, rij aan rij.
Na de lunch fiets ik weer naar het noorden. Langzaam daalt de weg. Ik kan de verleiding niet weerstaan om, met elektrische hulp, zo hard mogelijk te gaan. Maar bij 58 km/uur knijp ik angstig in de remmen. Aan de horizon ligt het dorp Moresnet, een staatsrechtelijk fenomeen. Een eeuw lang lag hier Neutraal Moresnet, een onafhankelijk landje, niet groter dan het huidige dorp. De hoop op een gedenkplaat of in ieder geval iets tastbaars over de geschiedenis van het dwergstaatje blijkt ijdel, ik vind niks. Wel verheft zich een ellenlang spoorwegviaduct boven het dorp. Gebouwd door de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog om kanonnen en soldaten naar het front te slepen, nu een economische overspanning tussen Antwerpen en Aken.
Her en der liggen hoeves in het Limburgse land. Als er geen auto’s op de binnenplaatsen zouden staan waande ik me in de 19e eeuw. Onafgebroken blijft het op en af gaan en ben inmiddels zielsgelukkig met de hulp bergop. De spanning van de accu’s loopt wel angstaanjagend snel terug. Het wordt tijd om terug te keren naar ‘t Zinkviooltje. Op een bospad tussen Teuven en Sippenaken staat een gedenksteen ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Dodendraad. Tijdens de Eerste Wereldoorlog bouwden de Duitsers een afscheiding tussen België en Nederland om onze zuiderburen te beletten naar ons land te vluchten. Ik dacht dat de Draad des Doods alleen in Zeeuws Vlaanderen knetterde maar hij liep van Cadzand tot Vaals. De elektrische spanning op deze plek bleek fataal voor 22 mensen.
Met totaal uitgeperste accu’s lever ik de fiets weer in bij Sjeng; hij is nog steeds op zijn post. Ondanks het feit dat ik mij nog piepjong voel - maar niet ben, 58 alweer - is al het verzet tegen de E-bike verdwenen. Althans, als er onafgebroken geklommen moet worden.
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten