Lunchen bij de buren
Loom biggelt de Maas als een lange traan door haar intens groene vallei. De aanwezigheid van de natuurkleur is zo prominent dat zelfs de rivier door weerkaatsing groen oogt. Ik moet strak naar boven kijken om een andere kleur te zien. Die andere kleur is trouwens grijs want het is een bewolkte dag. Ik fiets door De Maasduinen, een langgerekt natuurgebied in Noord-Limburg, ingeklemd tussen Maas en Duitse grens.
Ik fiets zuidwaarts en rechts liggen de paraboolduinen van de Maas, opgewaaide zandruggen in hoefijzervorm. Links wisselen bossen en heides elkaar af. Hier en daar glimt een vennetje als een uit de hemel getuimelde parel. Ondanks het feit dat ik aan ‘onze’ kant rijd waan ik me aan gene zijde van de grens. Het dorpje dat ik binnenrijd heet namelijk Siebengewald. Hier steek ik over naar de buren. De verleiding om in Duitsland te lunchen is niet te weerstaan. Over de grens is er meteen geen fietspad meer. Zware vrachtwagens daveren over de provinciale weg vlak langs me. In de berm staat een stenen kruis. ‘Beten Sie für Sigmund’ luidt het opschrift. Ik sla gauw een zandpad in na deze onheilspellende tekst.
Vlakbij ligt Airport Weeze, geducht concurrent van Schiphol en Eindhoven. Vanaf hier waaieren de vliegtuigen van Ryanair naar populaire zonneoorden. Langs de betonweg die naar de terminal loopt staat een museum. Buiten staat een vervaarlijk uitziende raket die op de wolken staat gericht. Het is een relikwie van de Britse RAF die hier een basis had tot 1999. Het museum is gesloten en op het informatiebordje zie ik dat ‘t dat eigenlijk altijd is.
Ik ben verliefd op de dynamiek van luchthavens maar hier is het stil. Op een onevenredig aantal ( 5 ) politieauto’s na. Een Afrikaanse vrouw, gekleed in een traditioneel gewaad, loopt omringd door agenten door de schuifdeuren. Ze moet achter in een van de auto’s gaan zitten. Duidelijk is dat ze nog nooit van haar leven een veiligheidsgordel heeft gezien. Omstandig wordt ze vastgegespt door de twee jongste agenten. Met angstige blik volgt de vrouw hun handelingen.
Zo bosrijk als het verderop in Nederland is zo weids en open is het hier. Ik ploeg tegen de wind in via Wemb naar Kevelaer. Enorme windmolens ontsieren het landschap. Kevelaer blijkt een Maria-bedevaartsoord. Midden op het centrale plein staat de Gnadenkapelle, hier is het allemaal om te doen. In de 17e eeuw kwam een marskramer hier zijn nering uitventen. Tot drie maal toe fluisterde Maria in zijn oor dat hij hier een kapel moest bouwen. Na de derde keer zwichtte hij, bouwde het gebedshuis en het spel was op de wagen. Onverklaarbare genezingen, lichtbundels uit de hemel en ander wonderen regen zich aaneen, de hele Roomse santenkraam. Ik schuifel samen met vrome katholieken door het kleine heilige gebouwtje. Een Braziliaanse - dat bleek later bij het kaarsje branden - valt devoot op haar knieën en begint vurig te bidden. Ze doet geen half werk, als ik na een kwartier weer langsloop bidt ze nog!
Het plein ligt in de schaduw van de enorme Basiliek. Hier is minimaal een keer per dag een dienst voor de pelgrims. Aan de overkant ligt de Kaarsenkapel. Juist buiten branden alle bezoekers een kaars. Prachtig gezicht, honderden flakkerende kaarsen langs de hele lengte van de kerk. Ook ik steek op, het ritueel bevalt me.
De lunch in Zum Lindenbaum is overdadig, de omschrijving veelzeggend. Currywurst Deluxe, Pommes und feine Salatteller. Precies wat een eenzame fietser in den vreemden weer sterk maakt.
Ik neem de snelste weg terug naar Nederland, een saaie, rechte weg door onafzienbare weilanden. De grens kondigt zich al van verre aan. Daar waar het bos begint, begint Nederland en natuurpark De Maasduinen.
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten