Dudok by night
Als geboren en getogen Hilversummer kan ik niet om architect Willem Dudok heen. Bijna zijn hele arbeidzame leven was hij de stadsarchitect van mijn biotoop. Hij mocht zich naar hartelust uitleven, in Hilversum wemelt het van zijn karakteristieke creaties. Zo begeleidde mijn vader mij op mijn eerste schooldag naar de Multatulischool en zei: ‘Kijk Thomas, aan die hoge schoorsteen kun je zien dat jouw school een Dudok is.’ Oké, ik was dan pas 6 maar zag door die hint opeens overal Dudoks.
Zijn meesterwerk is het wereldberoemde Raadhuis, ik heb door de jaren ontelbare door Hilversum dolende Japanse architectuurstudenten de weg naar het gele sieraad gewezen. Het was mij dan ook een genoegen te horen dat Hilversummer Herman Pleij in DWDD voorstelde het Raadhuis op de Werelderfgoedlijst van UNESCO te krijgen.
Het Dudok Architectuur Centrum organiseert rondleidingen - al eens gedaan natuurlijk - maar rond Kerst ook ‘s avonds. De bezichtigingen ‘Het licht van Dudok’ zitten direct vol, ternauwernood kan ik er nog bij.
Na ontvangst in de burgerzaal volgt een inleiding door de gids van dienst. Ze vertelt over het lichtplan dat Dudok en Willem Gispen maakten, functioneel, geraffineerd maar vooral esthetisch.
De groep bezoekers splitst in drieën en de eigenlijke tour begint. Ik mag samen met 20 anderen met Paula van Dijk mee, ze vertelt bevlogen en is ter zake kundig. Ze wijst ons op alle details: het licht van de Giso’s - zo heten de lampen - wordt gericht, gebroken, geabsorbeerd, verstrooid, geblokt en weerkaatst. De effecten zijn van een onwereldse pracht, reflecties in een spiegelende vloer leiden naar een sober uitgelichte deur. De speciaal voor dit bouwwerk ontworpen bakstenen hebben een zogenaamde schaduwvoeg. Het optische resultaat is sprookjesachtig. We dalen af in de krochten van het monument en ik voel mij steeds meer ‘Thomas in Wonderland’. Zelfs over de belichting van zoiets banaals als een opslagruimte of fietsenhok is nagedacht. Van elke zaal, gang, hoek, trap of lamp kan ik wel een foto nemen. De Gispen-bollen boven de zetels van burgemeester en wethouders in de raadzaal winnen door hun eenvoud.
We lopen op het laatst nog de trouwroute. Dudok was kunstenaar en dus ijdel. De route die bruidsparen en hun gevolg moeten lopen om in de trouwkamer te komen, is lang en gaat langs vele architectonische staaltjes. Ik liep daar in 1969 toen mijn oudste zus trouwde en in 1983 als getuige bij het huwelijk van mijn beste vriend. Dat NSB’er Meinoud Rost van Tonningen hier zijn Florrie trouwde, de latere zwarte weduwe, laat de gids achterwege. Ikzelf trouwde hier overigens niet, Belinda en ik deden een vluggertje in Reno, Nevada.
Na de rondleiding stap ik op mijn fiets en kijk nog ‘ns over mijn schouder. Perfect uitgelicht steekt de gele gigant verheven af tegen een pikzwarte hemel.
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten