Die Unvollendete

      

 

  Die Unvollendete

Krrrraak, rrrrr, krak, als mijn ketting 3 of 4 tandjes overslaat doet mijn hart dat ook. De angst voor fietspech zit diep, heel diep. Mijn krantenwijk bracht mij op jonge leeftijd geld voor LP’s, bioscoopkaartjes en een ijzeren discipline om daadwerkelijk op te staan als de wekker ging. Het gevoel de wereld voor jezelf te hebben was ook fenomenaal. Maar tegenwind en neerslag, in welke vorm dan ook, domineren mijn herinnering. De vrees voor lekke banden of aflopende kettingen sluimert maar ontwaakt bij het minste of geringste.

Langs de Linge heb ik al vaker gefietst. Maar de rivier is lang, een van de langste van Nederland. De beoogde route van vandaag begint in Leerdam en gaat stroomopwaarts naar Landgoed Mariënwaerdt. Daar zal ik met het veer de rivier oversteken om langs de zuidkant weer terug te fietsen naar Leerdam. Daarna nog langs de scheve toren van Acquoy en Fort Asperen. Bij dat fort is net de tentoonstelling 'Gimme Shelter- forten en ficties in Laagland' geopend. Ik ben wel benieuwd naar de roze JSF die de posters siert.

In Leerdam is het markt en stervensdruk. Als ik buiten het centrum een dijkje bestijg hoor ik de 'krak' voor het eerst. Mijn ogen glijden over mijn kettingkast maar er is niks te zien, die zit potdicht. Ach negeren, incident. Aan de andere kant van het dijkje strekt de polder zich uit, groen en leeg. In een lange, rechte lijn loopt de weg naar het oosten. Als ik schakel kraakt het onheilspellend dus besluit ik in één versnelling te koersen. Bij de afslag naar Beesd stap ik af om toch eens te kijken of ik het euvel kan verhelpen. Nee dus. Op het kruispunt staat een boerderij te koop. Al heel lang, het te koop-bord is bemost en hangt scheef. Ook de dakpannen, luiken en voordeur hangen uit het lood.

Langs de Linge, hier een stroompje, rijd ik Beesd binnen. De Kerkstraat is idyllisch. Laatst schreef ik dat de Maliebaan de mooiste straat van Nederland is maar ik neem mijn woorden terug. De zilverkleurige klinkers glanzen in de zon, de leilinden aan beide zijden van de straat kunnen de fraaie gevels van de dorpshuizen goddank niet helemaal afdekken. De bomen begeleiden me tot een houten bankje dat over de rivier uitkijkt. Als ik de kids met hun skateboards en mobieltjes wegdenk waan ik me in de 19e eeuw.

De vrijdag erna leer ik van het geschiedenisprogramma De IJzeren Eeuw dat Abraham Kuyper hier in 1863 predikant werd. Opgeleid tot vrijzinnig dominee veranderde hij hier in een orthodoxe predikant. ‘Abraham de geweldige’ stichtte de eerste politieke partij van Nederland ( ARP ), een krant en de Vrije Universiteit, was Kamerlid en later minister-president.

Als ik het dorp verlaat - krak - zie ik op het grasveld van het laatste huis een wagenwiel op een paal. Twee klapwiekende ooievaars bekommeren zich om hun grijs, pluizig jong. De vader zweeft naar de sloot waar ik langsfiets. Als een reiger posteert hij zich op de wal; geen kikker is nog veilig. Omdat het gekraak aanhoudt en heviger wordt besluit ik de tocht af te blazen. Ik kan hier naar de overkant en fiets over de zuidoever terug naar Leerdam. Tussen de dorpen Enspijk, Rumpt - krak - en Gellicum fiets ik door overdadig groen. Af en toe piept een dijkhuisje tussen de struiken en bomen. Het is zo dichtbegroeid dat ik de Linge af en - krak - toe niet eens zie. Gelukkig, daar steken de schoorstenen van de glasfabriek al………..

Thomas van der Steen

Utrecht mon amour

       

                  Utrecht mon amour

Op 4 juli start de Tour de France in Utrecht met een individuele tijdrit van 13,7 kilometer. Voor de liefhebber, en dat ben ik, een uitgelezen kans om de coureurs, met gepaste verafgoding, te bewonderen. Utrecht ligt hemelsbreed 15 kilometer van mijn huis, zo dichtbij waren ze nog nooit. In 2010 was de start van de Ronde van Italië in Amsterdam en de Tourstart in Rotterdam. Bradley Wiggins, winnaar in Amsterdam, en Fabian Cancellara, de snelste in Rotterdam, fietsten bijna over mijn schoenpunten.

Ter voorbereiding van het spektakel in Utrecht ging ik samen met mijn wielermaatje naar De Muur on Tour. Een theatervoorstelling over wielrennen van Mart Smeets, Joost Prinsen, Steven Rooks, Blaudzun, Peter Winnen en Jeroen Wielaert. Ik ging ook nog naar het Spoorwegmuseum voor de tentoonstelling ‘Parijs is nog ver’. Ik ben terdege voorbereid.

Maar op 4 juli ben ik niet in Utrecht maar in Woolloomoolloo, Australië. Verder weg dan dat kan niet of je moet de ruimte in.

Cinq... quatre... trois...deux...un, en ik trek mezelf in gang. De tijdrit begint voor Holland Casino, rechts sportvelden, links een desolaat parkeerterrein. Als ik er dan niet bij kan zijn fiets ik die tijdrit zelf wel. Na een kilometer op de grote rotonde links, daarna de brug over. Als ik de Vondellaan bereik is het oppassen geblazen, het stikt hier van de studenten. Waarom zitten jongvolwassenen tegenwoordig nooit meer in een bedompt lokaal? Ik zie ze alleen maar groepsgewijs naar een AH to go slenteren om daarna schransend en Red Bull slurpend weerom te keren.

De weg buigt naar rechts en volgt het spoor. De watertoren van de wijk Hoograven zal een mooi decor vormen als de renners voorbijflitsen. Nu scherp naar links onder het spoor door en dan over de Albatrosbrug rechts de Venuslaan in. Die loopt langs de Kromme Rijn, hier wordt het mooi. Maar de weg buigt af van het riviertje en stevent recht op Stadion Galgenwaard af. Linksom het stadion de Weg tot de Wetenschap op. Ah, daar is de Kromme Rijn weer. Als ik onder de A27 fiets ben ik even in academisch Utrecht. Snel verlaat ik via de Archimedeslaan de Uithof.

Dan rijd ik over de Waterlinieweg. Die ligt ingeklemd tussen een begraafplaats en het prachtige Park Bloeyendael. De wielrenners gaan hier niets van zien, die zien alleen maar het beton dat onder ze doorglijdt. Bij de rotonde linksaf om de eindeloze Biltstraat op te rijden. Na de rust van de laatste paar kilometer is het hier weer uitkijken, de Biltstraat is een winkelstraat. Bij de Kruisstraat linksaf om langs de Maliesingel te fietsen. Aan de overkant ligt de binnenstad en de monumentale panden, overwoekerd door groen, zien er weergaloos uit. Maar het wit van de koepel van sterrenwacht Sonnenborgh dat scherp afsteekt tegen het lover geeft het mooiste plaatje.

De laatste kilometers van de route zijn ongeveer dezelfde als die van het begin. Het laatste stuk gaat recht op de twee zilveren torens van de Rabobank af. De finish van de individuele tijdrit ligt aan de voeten van die hoge torens, vermoedelijk een deal uit het verleden.

Dat Utrecht de Tour mag ontvangen is een groot succes voor de stad. De hele wereld kijkt naar de schoonheid van je stad en de hotels puilen uit. Maar juist op de eerste dag, nota bene een tijdrit, fietsen ze niet onder de Dom door, denderen niet over de grachten en doen ook al niet de mooiste straat van Nederland aan, de Maliebaan.

De volgende dag vertrekken de renners naar Neeltje Jans en rijden dan onder, over en langs bovenstaande plekken maar dat is om 1 uur ‘s middags en die beelden halen de avondjournaals van Peking, New York of Sydney niet.

Ach, ik ben er toch niet, kan mij het schelen. Ik tip Tom Dumoulin, een Nederlander, als winnaar. En dat zou betekenen dat er weer eens een landgenoot in het geel gaat rijden. Dat gebeurde voor het laatst in Luxemburg in 1989 ( Erik Breukink, precies 1 dag ) en daar was ik dan weer wél bij.

Thomas van der Steen