Whole lotta Rosie
‘IS EVERYBODY HAPPY?’, schreeuwt Lex Harding de Rijnhal in. De 5000 YEAH’s walsen over het podium. Het is 13 juli 1979 en ik sta in de coulissen van de zaal in Arnhem. Een vriend van me wil journalist worden en maakt voor school een reportage over een popconcert. Ik mag mee. Veronica organiseert optredens van internationale acts, vanavond AC/DC. Niet mijn muziek: te hard, te veel spijkerjacks zonder mouwen en zwarte T-shirts en te weinig akkoorden. Maar met een Access All Areas-pas is dat bijzaak.
Als we ‘s middags aankomen houden de Australiërs net hun soundcheck. De Rijnhal is, op de mengtafel na, leeg. Als iedereen tevreden is springt zanger Bon Scott van het toneel. Hij zet een enorme Ciske de Rat-pet op en loopt onze kant op. Als hij dichtbij is valt op hoe klein en iel hij is. Hij glimlacht verlegen en als ik hem groet slaat hij zijn ogen neer.
Normaal verzorgt het voorprogramma en hun optreden neigt naar carnaval. Strobalen, bier, overalls, hooivorken en Hendrik Haverkamp. Bennie Jolink zweept het publiek op naar het kookpunt.
Gitarist Angus Young, ook al zo’n kleintje, staat in zijn schooluniform al te trappelen om het toneel te bestormen. In no time staat Bon Scott in ontbloot bovenlijf te zingen. Samen met zijn T-shirt legt hij de schroom van de middag af. Hij dresseert behalve zijn fans ook de bandleden. Gitaar spelend werpt Angus zich op de grond en kronkelt zich spastisch door de solo van het nummer Rocker. Als hij na die act weer opstaat is de vloer kletsnat van zijn zweet.
Als de band haar toegift inzet lopen mijn vriend en ik richting backstage. In een nauwe gang staat een ravissante blondine verveeld een sigaret te roken. Ze is lang en voluptueus, ze heet vast Rosie. Als de bandleden, druipend van het zweet, in de gang opduiken vechten adrenaline en testosteron om voorrang. De deur van de kleedkamer gaat open maar hier eindigt ons ‘Access’. Hij gaat nog wel open voor flessen whisky, én voor Rosie natuurlijk.
“Kom bij ons wat drinken mannen, laat die gasten”, maant Bennie Jolink ons. In de kleedkamer van Normaal zit iedereen op zijn eigen kratje Grolsch gemoedelijk te praten en te drinken. Het rumoer van de overkant wordt luider en luider, de stem van de zanger schalt boven alles uit. Bon Scott plaveit zijn eigen Highway to Hell. Een paar maanden later sterft hij na een wilde nacht aan de gevolgen van drankmisbruik.
Thomas van der Steen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten