And at the end the Germans win

At the end the Germans win	Thomas van der Steen
	Over Lille’s laatste kasseien dokkeren we naar de finish. De kinderkopjes glimmen van de regen. Ondanks dat mijn polsen als schokbrekers fungeren, dansen mijn wangen over mijn kaken. Over mijn schouder kijk ik naar mijn achtervolger. Ook zíjn wangen trillen, een koddig gezicht. Met nog een kilometer te gaan doemt voor ons stadion Pierre Mauroy op. Net als zoveel moderne stadions lijkt het op een achteloos gelande ufo. Naast dat geheel uit aluminium opgetrokken gevaarte ligt de meet. Robert, mijn reisgenoot en zo mogelijk een nog groter wielrenfanaat dan ik, zet aan en samen bereiken we ons doel. Hier is de streep getrokken van de etappe van vandaag: Le Touquet-Paris Plage> Lille Métropole. De verwachte aankomst is over 3 uur en het stroomt van de regen. Ons hotel ligt aan het plein van station Lille-Flandres, de vergelijking met het Gare du Nord in Parijs dringt zich op. Bij het station verzamelt zich het schorriemorrie van de stad. Alcoholisten, bedelaars, heroïnejunks – hier bestaan ze nog – , gekken, hoeren, dwazen, tandeloze vrouwtjes, balletje-balletje-mannen, niets blijft ons bespaard. Een slimmerik verkoopt jonge konijntjes, hun smetteloze vacht contrasteert met het perverse decor. Vanaf hier willen we met de zogenaamde V’lille – huurfietsen die overal in Lille staan – naar de plek fietsen waar de etappe vanmiddag eindigt. De aanvankelijke belofte van betalen en meteen fietsen wordt niet waargemaakt. We snappen niet hoe het werkt maar Solange, onze receptioniste, blijkt een reddende engel. ‘Allez, allez, en route’, spoort ze ons aan. Achter de perstribunes is een grand café met overal tv-schermen. We nestelen ons op een loungebank en volgen de koers met Frans commentaar. We zitten droog en onze garçon is ijverig. We zien Chris Froome onnozel vallen en uit vele wonden bloeden. De titelverdediger wordt vanuit de auto door de arts van dienst provisorisch verbonden. Het peloton nadert de stad en de sfeer binnen, maar vooral buiten wordt nerveuzer. Als de renners onder de boog van 1 kilometer snellen rennen we naar buiten. We stellen ons een paar honderd meter achter de meet op. Marcel Kittel – du hast die Haare schön – viert zijn derde overwinning alweer. Ik kom ogen tekort als de uitbollende coureurs langs me flitsen. Dan zie ik de geplaagde Froome aankomen. Het verband om zijn pols en dijbeen kleuren rood. Ik ren achter hem aan voor een foto maar word ruw overlopen. Verslaggevers, camera- en geluidsmannen storten zich als aasgieren op de gehavende Brit. De hele strook achter de finishlijn is trouwens vergeven van de pers, bedelend om een quote. ‘s Avonds maken we voor het eten een korte wandeling door Lille. Het is opgeklaard en een zonnegloed glijdt over de stad. De mijnstad blijkt als een diamant herrezen uit de kolendampen. Zelfs het gespuis van ons plein is terug in hun holen gekropen en Tourvolgers bevolken de terrassen. We moeten nog opschieten in de brasserie want om 10 uur begint de halve finale van het WK voetbal. Duitsland moet tegen het gastland Brazilië en het belooft een echte kraker te worden. We schuiven aan op een terras waar de meesten hun voorkeur voor de Zuid-Amerikanen  niet verbergen. Na een half uur spelen staat het 5-0 voor Duitsland en zijn alle toeschouwers verbijsterd. Uiteindelijk zaalvoetballen de Duitsers de wedstrijd uit en vernederen Brazilië met een ongehoorde 7-1. Gary Lineker, 80-voudig Engels international zei ooit het volgende over voetbal: Football is a simple game. 22 men chase a ball for 90 minutes and at the end the Germans always win. Solange wenst ons bonne nuit, messieurs! -------------------------------------------- De tekening is van Annemiek Meijer